กรรมของคนชอบกิน - นิทานปล่อยสัตว์

นิทานปล่อยสัตว์ - กรรมของคนชอบกิน

         ในรัชสมัยของพระจักรพรรดิ เฉียน หลง ที่มณฑล เห่อ ไป๋ นายอำเภอคนหนึ่งได้สูญเสียลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาไปเนื่องจากอาการป่วยที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน อีกหลายปีต่อมา ระหว่างที่ภรรยาของนายอำเภอกำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่ในเรือน นางก็ได้ฝันเห็นลูกสาวที่ตายไปแล้วถูกมัดมือมัดเท้ากำลังจะถูกฆ่า เธอร้องเรียกแม่ให้ช่วยจนสุดเสียง

ภรรยาของนายอำเภอสะดุ้งตกใจตื่นขึ้น มันเป็นเวลาเดียวกันกับที่ได้ยินเสียงดังโครมครามอยู่ข้างๆ เรือ นางจึงสั่งให้คนออกไปดู สักครู่คนรับใช้ก็กลับเข้ามารายงานว่า “ลูกเรือลำที่อยู่ข้างๆ กำลังจะช่วยกันฆ่าหมู” ทันทีที่ภรรยาของนายอำเภอทราบเรื่องจึงรีบตามออกไปดูก็พบว่ามีชายสองคนกำลังช่วยกันจึบหมูตัวหนึ่งให้นอนลง เท้าหน้าและเท้าหลังของมันถูกมัดด้วยเชือกจนแน่น เสียงร้องของหมูที่กำลังจะถูกฆ่ามันช่างเสียดแทงหัวใจของนางเสียเหลือเกินทำให้นางหวลนึกถึงเรื่องความฝัน

ภรรยาของนายอำเภอรีบร้องตะโกนออกไป เพื่อให้คนแจวเรือหยุดการกระทำของพวกเขา แต่อนิจจามันช้าไปเพียงเสี้ยววินาทีชายแจวเรือคนหนึ่งแทงมีดแหลมยาวอันคมกริบ ลงไปที่คอหมูตัวนั้นจนทิดด้าม หมูซึ่งถูกมัดดิ้นชักกระตุกๆ เลือดพุ่งกระฉูดขาดใจตายไปอย่างเจ็บปวดทรมาน ภรรยาของนาย อำเภอเห็นภาพที่น่าสยดสยองนั้นแล้วก็ถึงกับเข่าอ่อน ทรุดตัวลงร้องไห้โฮ ทั้งนี้เพราะนางรู้ดีว่า ลูกสาวของนางที่ตายไปต้องไปเกิดเป็นหมูตัวนั้นอย่างแน่นอน ภรรยาของนายอำเภอเศร้าโศกเสียใจมากที่ช่วยอะไรไม่ได้เลยทำได้ก็แต่เพียงขอซื้อหมูที่ตายแล้วไปฝังเสีย

บรรดาคนรับใช้ในบ้าน พากันวิพากวิจารณ์เรื่องที่เกิดขึ้นหญิงรับใช้คนหนึ่งได้พูดขึ้นว่า “คุณหนูบุตรสาวของนายอำเภออายุสั้นเหลือเกิน เพียงแค่อายุ 16 ปีก็เป็นไข้ตายจากไป แต่ตอนยังมีชีวิตอยู่ พ่อแม่รักมากตามใจทุกอย่าง คุณหนูเธอชอบกินเนื้อไก่ที่สุด ถ้ามื้อไหนกับข้าวไม่มีเนื้อไก่ก็จะไม่ยอมกินข้าวเลย แต่ละปีฉันคิดดูแล้วต้องฆ่าไก่ให้เธอกินไม่น้อยกว่า 800 ตัวขึ้นไป”

พระพุทธองค์จึงทรงตรัสไว้ว่า “คนที่หมกมุ่นอยู่แต่ การฆ่า ตายไปแล้วต้องไปรับผลกรรม อยู่ในนรกภูมิอย่างทุกข์ทรมาน เมื่อพ้นโทษขึ้นมาแล้วก็ยังต้องไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานต่างๆ และถูกเขาฆ่าตายจนนับไม่ถ้วน

ติดหนี้เลือด.....ใช้ด้วยเลือด 
ติดหนี้ชีวิต.......ใช้ด้วยชีวิต 
ร้อยชาติ พันชาติ ไม่หมดเวรสิ้นกรรมสักที”




..........................................................................................................................................................................................
อ้างอิงแหล่งที่มาบทความ